De weg naar het onbekende

De weg naar het onbekende...

Na een ochtend les te hebben gegeven aan groep 1/2 van basisschool de Guido de Brès, was ik vastbesloten om een middag helemaal niks te gaan doen, uit stil protest tegen de wereld. Ik plofte achter mijn bureau op mijn veel te harde stoel neer en zette mijn laptop aan. Mijn muis ging vanzelf naar google chrome en naar twitter, zoals hij altijd doet. Het bovenste bericht in mijn timeline was een simpel, kort bericht:

Lekker weer. Iemand zin om zo even in het bos te wandelen ofzo? ^^

Ik voelde daar wel wat voor, ookal had ik me voorgenomen om niks te gaan doen, dus ik tweette:

Ik best

Wat een enthousiasme klinkt er in dat antwoord door, nietwaar? Ik ben altijd ontiegelijk optimistisch en positief.

Mijn vriend en ik waren niet de enigen die weinig te doen hadden: aan de rand van het bos stonden verschillende groepjes pubers te roken en te drinken. Ik lachte in mezelf toen ik ze zag, gewoon puur om het feit dat zij daar stonden te roken en te drinken terwijl wij gingen wandelen. Wat een contrast...

Bos is fijn. Bos is altijd fijn. Vooral als het geen ingericht bos is. Nou is dit bos een ingericht bos, maar op veel plaatsen valt dat niet zo op, als je maar ver genoeg loopt. Wij liepen vrij ver, en weer terug. Wat bedoeld was als een klein wandelingetje, eindigde in een tocht van drie en een half uur. Het was heerlijk om zo te lopen en te praten en om ons heen te kijken, en verder niks. De rest van de wereld was even verbannen uit mijn leven. Het voelde alsof ik negatieve gevoelens en gedachten uit mijn hoofd wiste bij elke stap die ik nam.

Zelfs toen we de bewoonde wereld weer inkwamen voelde ik me rustig. De wandeling heeft me vermoeide voeten, een kalm hoofd en bovendien nog wat leuke foto's opgeleverd.

Wijze levensles

Als je een suikerspinmachine hebt, betekent dat nog niet meteen dat je suikerspinnen kan spinnen: je moet er aanleg of talent voor hebben, of je moet gewoon veel geoefend hebben.

Zo ziet een suikerspin er uit als iemand die geen suikerspinnen kan spinnen een suikerspin spint:

En zo ziet een suikerspin eruit als iemand die suikerspinnen kan spinnen een suikerspin spint:

En daarom moet iedereen die een suikerspinmachine heeft, maar geen aanleg of talent om suikerspinnen te spinnen, dus vooral heel erg veel oefenen met suikerspinnen spinnen. En natuurlijk is veel oefening in het opeten van suikerspinnen ook heel belangrijk.

Interview

Een tijdje geleden ben ik geïnterviewd door Peter Kouwenhoven voor Berichten van Moeder de Gans van de Stichting Kinderboek Cultuurbezit (SKC). Ziehier het resultaat (sorry voor de kleinheid en de scheefheid).

5 - 1 Zintuigen

De mens heeft vijf zintuigen, of zelfs zes, zoals sommigen beweren. Voor nu houden we het er even op vijf. Iedereen kan ruiken, proeven, voelen, horen en zien. Alhoewel, ieder gezond mens kan dat.

Alleen al in Nederland zijn er 45.000 mensen blind en 13.000 mensen zwaar slechthorend of doof. Daarnaast zijn er ook nog eens mensen met ziektes als friedreich-ataxie, de ziekte van sjörgen, sinusitis, Parkinson en Alzeimer, allemaal ziektes die de zintuigen kunnen aantasten. Al deze mensen hadden het niet voor het kiezen, maar jij vandaag wel. Stel je voor dat je vanaf morgenochtend één zintuig één week lang moet missen. Welk zintuig zou je kiezen en waarom?

Zou je je tast een week kunnen missen?

Je zou geen pijn voelen. Handig, maar wat als iemand je voet afhakt zonder dat je het doorhebt? Just kidding. Maar als iets eet kan je niet voelen waar in je mond het zit. Je niet kunnen voelen of je je pen wel stevig genoeg vast hebt, of er iemand op je rug tikt om erlangs te kunnen. Je weet niet zeker of je je glas cola wel goed vast hebt, en je loopt kans dat het uit je handen valt als je het probeert op te tillen. Of misschien knapt het wel.

Zou je je reuk een week kunnen missen?

Eten ziet er vaak lekker uit, maar of het ook lekker smaakt.. Tja, voor de zekerheid eerst maar even ruiken. Zonder je neus loop je zomaar kans om je tanden in iets smerigs te zetten. Daarnaast proeft je tong alleen maar zoet, zout, zuur en bitter, de rest van de 'smaak' ruik je. Zou je zonder kunnen?

Zou je je smaak een week kunnen missen?

Zoet, zuur, zout, bitter. Je zou het verschil tussen een banaan en een slijmerig gummi-beertje niet proeven.. jakkes. Wie weet wat je vrienden je voorschotelen..!

Zou je je gehoor een week kunnen missen?

Geen lawaai, geen geschreeuw, heerlijke stilte. Hoewel... Geen gesprekken, gelach of muziek... Zou jij dat er wel voor over hebben?

Zou je je zicht een week kunnen missen?

Blind zijn betekent afhankelijk zijn. Mensen die de hele dag voor je zorgen en geen school, heerlijk! En met die stok en een blindengeleidehond kom je nog best ver. Helaas kan je niet computeren, geen tv kijken en geen krant, tijdschrift of boek lezen. Is dat het waard?

Laat me weten welk zintuig jij zou kiezen!

Food for Thought

Supermarktmens

Ik ben caissière in de Albert Heijn. Het is mijn baan om voorwerpen op te tillen, naar rechts te schuiven (of naar links, hangt van de kassa af) en weer neer te zetten. Erg interessant is het niet, maar dat zorgt er wel voor dat je om je heen gaat kijken.

Een man bij mij in de rij laat een muntje vallen. Hij bukt zich om het op te rapen, één hand naar de vloer uitgestrekt en de andere tegen zijn rug gedrukt. Hij probeert tevergeefs met zijn knokige vingers grip te krijgen op het muntje. De jonge vrouw die achter hem staat legt een hand op zijn schouder, bukt zich en raapt het muntje voor hem op. Ze komen overeind en de man knikt vriendelijk naar haar terwijl hij het muntje van haar aanneemt. De man aan de andere kant van mijn kassa is bezig om veel te veel spullen in een veel te klein doosje te krijgen, terwijl zijn vrouw aan de telefoon is met hun zoontje, die wil weten waar zijn Wii-controller ligt. De oude man die zijn muntje had laten vallen verschijnt voor mijn neus. 'Goedenmiddag, heeft u een bonuskaart?' vraag ik automatisch, terwijl ik zijn boodschappen scan. De man grijnsde zijn gele tanden bloot en stak zijn pinpas in het apparaat. Toen ik het laatste product gescand had keek ik hem aan. Hij leek te wachten tot het pinautomaat iets anders zei dan 'welkom'. 'Meneer, heeft u een bonuskaart?' De man knikte en richtte zijn aandacht opnieuw op het pinautomaat. Ik glimlachte een beetje. 'Meneer, verstaat u mij?' Geen reactie. De vrouw achter hem stopt een pluk donker haar onder haar hoofddoek, en tikt de man op zijn schouder. 'Heeft u een bonuskaart?' roept ze in zijn oor. Nu verstaat de man het. Hij vist een blauw kaartje uit zijn jaszak en geeft het aan mij. Ik scan het, noem het bedrag terwijl ik het kaartje teruggeef en de man pint met die eeuwige gelige grijns op zijn gezicht. De vrouw knipoogt naar me. 'Het wordt allemaal wat moeilijker als je ouder bent,' zegt ze op een normaal geluidsniveau, zodat de oude man het niet kan horen. Ik lach. 'Dat is zo.' Mijn volgende klant is een vrouw met een Afrikaans uiterlijk, een baby hangt in een draagzak op haar buik. Het kindje heeft de paal met Albert Heijn ballonnen gezien en wringt zich in allerlei bochten om langs zijn moeder heen te kijken zodat hij naar de ballonnen kan blijven staren. Ik bekijk het donkergroene vestje en de zwarte schoenen van de baby, en zeg tegen de vrouw: 'Wat een lief zoontje heeft u.' De vrouw kijkt op van haar boodschappen, lacht naar me en zegt vriendelijk: 'Het is een meisje.' 'Oh, zeg ik, sorry.' De vrouw haalt haar schouders op. 'Geeft niet hoor. Komt omdat ze geen roze aanheeft.' Ik knik.

Ik ben caissière in de Albert Heijn. Het is mijn baan om het mensen naar hun zin te maken in de winkel en het is misschien wel het interessantste baantje van de wereld.

TRING, Telefoon

Kinderen kunnen soms maffe dingen doen, vooral van die brutale en creatieve zieltjes. Ik was zo’n kind, maar mijn zusje verslaat me op alle fronten. Toen ze een jaar of zeven was, heeft ze een hoop verwarring binnen en buiten dit huis geschapen, bijvoorbeeld op die dag dat mijn vader bezig was met de nieuwe keuken. Hij  kroop al een tijdje beneden in de kruipruimte rond om leidingen aan te leggen, toen de telefoon ging. Mijn zusje nam een sprint naar de telefoon en nam op. Het was een vrouw van mijn vaders werk. Mijn zusje vertelde haar dat hij niet aan de telefoon kon komen, omdat hij ‘al heel lang onder de grond ligt’. De vrouw verontschuldigde zich en hing op.

Vanuit de kruipruimte had mijn vader de telefoon gehoord. Toen hij in zijn prachtig bevlekte overal de woonkamer inliep, checkte hij de telefoon en belde de vrouw terug. Toen de vrouw haar naam had gezegd, zei mijn vader beleefd: ‘Hallo, met Rob de Boer. Ik geloof dat u voor mij gebeld had?’ Het is werkelijk een wonder dat de vrouw geen hartaanval kreeg. ‘Maar.. U WAS TOCH DOOD?’ vroeg ze stomverbaasd. Mijn vader keek over zijn schouder de woonkamer in, naar zijn jongste dochter, en trok een wenkbrauw op. Het duurde even voordat mijn vader en de vrouw er achter waren waar het nu precies mis was gegaan. Zij heeft hoe dan ook de schrik van haar leven gehad en wij hebben een geweldig verhaal om ooit op mijn zusjes trouwdag te vertellen. Of natuurlijk op dit blog.