De weg naar het onbekende

De weg naar het onbekende...

Na een ochtend les te hebben gegeven aan groep 1/2 van basisschool de Guido de Brès, was ik vastbesloten om een middag helemaal niks te gaan doen, uit stil protest tegen de wereld. Ik plofte achter mijn bureau op mijn veel te harde stoel neer en zette mijn laptop aan. Mijn muis ging vanzelf naar google chrome en naar twitter, zoals hij altijd doet. Het bovenste bericht in mijn timeline was een simpel, kort bericht:

Lekker weer. Iemand zin om zo even in het bos te wandelen ofzo? ^^

Ik voelde daar wel wat voor, ookal had ik me voorgenomen om niks te gaan doen, dus ik tweette:

Ik best

Wat een enthousiasme klinkt er in dat antwoord door, nietwaar? Ik ben altijd ontiegelijk optimistisch en positief.

Mijn vriend en ik waren niet de enigen die weinig te doen hadden: aan de rand van het bos stonden verschillende groepjes pubers te roken en te drinken. Ik lachte in mezelf toen ik ze zag, gewoon puur om het feit dat zij daar stonden te roken en te drinken terwijl wij gingen wandelen. Wat een contrast...

Bos is fijn. Bos is altijd fijn. Vooral als het geen ingericht bos is. Nou is dit bos een ingericht bos, maar op veel plaatsen valt dat niet zo op, als je maar ver genoeg loopt. Wij liepen vrij ver, en weer terug. Wat bedoeld was als een klein wandelingetje, eindigde in een tocht van drie en een half uur. Het was heerlijk om zo te lopen en te praten en om ons heen te kijken, en verder niks. De rest van de wereld was even verbannen uit mijn leven. Het voelde alsof ik negatieve gevoelens en gedachten uit mijn hoofd wiste bij elke stap die ik nam.

Zelfs toen we de bewoonde wereld weer inkwamen voelde ik me rustig. De wandeling heeft me vermoeide voeten, een kalm hoofd en bovendien nog wat leuke foto's opgeleverd.